Vleugels voor jouw talent “Het mooiste? Als je een leerling uitleg geeft en dan het licht ziet aangaan.” Bea Claeys zwaaide met Kerst af als lerares wiskunde op SFI. Wij spraken haar voor een afscheidsinterview.
“Op mijn 24e, in 1985, ben ik gestart als leerkracht op onder andere Don Bosco en Mariagaard. Ik ben op deze school gestart in 1987, ik heb dus 38 jaar in de klaslokalen van SFI lesgegeven.”
Wat zijn de mooiste herinneringen uit uw carrière?
“Je had me ter voorbereiding van dit gesprek enkele vragen bezorgd en ik heb er over zitten denken… het zijn toch vooral de kleine dingen die bijblijven. De eerste schooldag van elk nieuw schooljaar, dat vond ik fantastisch! Als je als leerkracht tussen al die rijen naar voor wordt geroepen en dan als klastitularis wordt voorgesteld … echt een zalig moment!
Wat ik ook altijd zeer plezierig vond, waren de oud-leerlingenavonden, waar de oud-leerlingen me bij hen een vrij plaatsje aanboden: ach, dat is zalf aan het hart.
Daarnaast heb je natuurlijk ook de grotere evenementen; zo was het vroeger de gewoonte om op klasweekend te gaan naar de zee of naar de Ardennen.
We zijn zelf eens op bedevaart geweest naar Scherpenheuvel, kan jij je dat nog inbeelden? (lacht) Dat was dan in het begin van mijn carrière. We gingen toen naar een optreden van ‘Eigentijdse jeugd’, die brachten godsdienstige liederen, maar op bekende melodieën. Na het optreden zijn we dan gaan kamperen bij de abdij van Averbode.”
Dat lijkt een leuke uitstap!
“Ja! Dat was toen samen met mevrouw De Groote, zij was toen turnleerkracht, zij was mijn beste vriendin. Wat hebben we een plezier gehad samen in die caravan en de leerlingen in een tent! ’s Nachts gingen we de leerlingen schrik aanjagen … dat was leuk, heel leuk!
Wat ook een heel mooie herinnering is: elk jaar met Kerst deden de leerkrachten een optreden, een echte show voor de leerlingen. Zo hoopten we hen te laten ontspannen na de examens. We zongen toen liedjes of deden een toneeltje.
Dat doen we nu niet meer. Jammer, want we moeten toch niet altijd serieus zijn en we moeten toch geen schrik hebben om ook eens ‘af te gaan’? Dat hoort er gewoon bij.”
“En dan de optredens op schoolfeesten. De musical ‘Grease’ is me bijgebleven; we hebben toen het liedje ‘You’re the one that I want’ gebracht. Mijn klasgroep speelde toen de rol van de jongens, van John Travolta, en mevrouw De Wit haar klasgroep kroop in de huid van Olivia Newton John.
Dat was een groot succes! De schooloverste op de eerste rij zat te genieten van al dat jong geweld.
Recenter vond ik het ook heel leuk om in het eerste jaar in het kader van CLIL (Content and Language Integrated Learning) spelenderwijs wiskunde in het Frans te mogen geven. Het was fijn om die leerlingen gegroeid terug te zien in het derde.”
Is er, van al die leerlingen, één leerlinge u bijgebleven en waarom?
“Als ik er ééntje moet kiezen, dan is het Kathleentje Meirsman. Zij was iemand die heel graag wiskunde deed én dat heel goed kon. Bovendien is ze dan ook in mijn voetsporen getreden. Mevrouw Meirsman geeft hier vandaag nog altijd les.”
Wat gaf altijd voldoening in uw job?
“De meeste voldoening voelde ik als een leerling soms eens extra uitleg nodig had en je dan plots het licht zag verschijnen op dat gezicht. Als hij of zij na een simpel voorbeeld zag: ‘Ah, zo zit dat in elkaar!!’ Het werkte, en dat maakte me blij.”
Wat vond u het moeilijkste aan leerkracht zijn?
“Het moeilijkste … ik moet eerlijk zeggen: ik denk dat ik geprivilegieerd geweest ben. Ik heb nooit een probleemklas gehad. Natuurlijk waren er altijd wel eens kapoenen, maar ik ben nooit met tegenzin naar een bepaalde klas gegaan. Neen, ik heb eigenlijk niet afgezien, al was het soms niet makkelijk om mijn verhaal te verkopen, maar uiteindelijk lukte dat wel.”
Wat zou u willen veranderen aan het huidige schoolsysteem?
(Twijfelt lang) “Ik zou dan toch durven zeggen: minder ICT. ICT heeft absoluut zijn voordelen, enorme voordelen, maar heeft helaas het grote nadeel dat mensen in zichzelf gekeerd raken. Sociale media worden gebruikt om met elkaar te communiceren, maar de persoon die naast je zit, die ken je zelf niet meer. Dat vind ik het jammere eraan.
Tegelijk besef ik dat we bijvoorbeeld de coronaperiode niet overleefd hebben zonder ICT om toch met elkaar in contact te blijven.”
Wat gaat u het meeste missen aan het lesgeven?
“Het contact met mijn jonge gasten! Niet alleen in de klas, maar ook op de speelplaats of eens een babbeltje op een bankje.
Natuurlijk ook het contact met mijn collega’s. Ik denk dat de leerlingen zich dat niet altijd realiseren, maar de meeste leerkrachten zijn heel begaan met de leerlingen. We overleggen veel en zoeken dan manieren om het voor de leerlingen zo aangenaam mogelijk te maken.”
Heb u zelf ook een leerkracht gehad die veel betekend heeft voor u?
“Ik dacht eraan om regentaat wiskunde te volgen, maar een leerkracht drong aan om naar de universiteit te gaan. Als tussenstap heb ik toen een wetenschappelijk jaar gevolgd, een jaar lang niets anders dan lessen wiskunde en heel af en toe chemie. Meneer De Decker was toen mijn leerkracht, een bijou van een mens, en ik denk niet dat ik de leerkracht zou geweest zijn die ik was zonder hem. Dat was echt een fantastisch man.
En dan was er nog de leerkracht van geschiedenis, een jonge leerkracht, een hippie-type, die het altijd voor ons opnam ten opzichte van andere leerkrachten. Ik vond dat een mooi voorbeeld, zo wou ik het ook doen.”
Wat zijn uw dromen en plannen voor deze nieuwe levensfase, uw pensioen?
“Ik ben al sedert 1 januari in pensioen en in het begin was het wel wat zoeken om die vrijgekomen tijd in te vullen, je bent immers gewoon aan een zeker ritme. Wat langer uitslapen is zeer aangenaam, maar dat blijf je niet doen, natuurlijk.
Ik heb het grote geluk dat ik 2 schatten van kleinkinderen heb, die de nodige zorg vragen. Op maandag en donderdag sta ik voor hen paraat. Daarnaast zorg ik voor mijn mama. Helaas ben ik mijn schoonouders ondertussen verloren. Ik ben heel dankbaar voor de tijd die ik nu heb om met deze mensen door te brengen.
Daarnaast heb ik een paar oude hobby’s opnieuw opgepikt. Zoals een echt goede oude oma ben ik gestart met borduren. Mijn oudste kleindochter Febe doet haar eerste communie en krijgt een zelf geborduurde groeimeter cadeau van mij. En kleine Lio, zij wordt 2 jaar, krijgt er dan ook eentje.”
Welke boodschap wil je nog meegeven aan de leerlingen en/of de collega’s?
“Lijkt het cliché als ik zeg: “Zie mekaar graag!” en “Draag zorg voor mekaar”? Leerkrachten voor leerlingen, maar zeker ook in de omgekeerde richting. Het is een feit dat er weinig mensen naar het onderwijs willen komen, dus de mensen die het dan goed menen, die moeten gesoigneerd worden. Respect voor het werk van de leerkrachten is belangrijk.
Het is misschien wat zeemzoeterig, maar op mijn leeftijd mag dat (lacht).”
Ik dankte mevrouw Claeys voor dit interview en ze liet me trots nog enkele foto’s zien van haar kinderen en kleinkinderen waarop ze onder andere samen taarten bakken… in prachtige schort met een unicorn. Die kleindochters hebben geluk met zo een lieve oma! Dank u, mevrouw Claeys!
Jules Reyntjens (5TC)
