Vleugels voor jouw talent Het bijwonen van een dansvoorstelling of een opera is ondertussen een lange traditie voor de leerlingen van de derde graad. De coronacrisis gooide twee jaar op rij roet in het eten, maar op dinsdagavond 8 februari was het weer zover! Meer dan 40 leerlingen en collega’s trokken naar de dubbele dansvoorstelling ‘Noetic/Le Sacre du Printemps’ in de Gentse Opera!
Misschien loonde het wel de moeite om twee schooljaren te wachten op het het tweeluik ‘Noetic/Sacre du Printemps’. De leerlingen van 6 aso leerden tijdens de lessen esthetica de twee topchoreografen Sidi Larbi Cherkaoui en Pina Bausch al kennen, maar kregen nu de kans hun werk op één avond in levende lijve te zien! Dat ze genoten en ook hun blik verruimden blijkt uit de volgende reacties.
In Noetic wil men het innerlijke van de mens en het uiterlijke van de omgeving in vaste structuren vatten. Maar er is ook de wil om hieruit los te breken. De professionele dansers van het Opera Ballet Vlaanderen beschikken allemaal over een perfecte controle van hun lichaam en emoties. Ze gaan zodanig op in het verhaal en ze beheersen hun gevoelens zodanig dat je als toeschouwer erg betrokken wordt en je dezelfde emoties voelt, zelfs tot op het vierde balkon.
Een meerwaarde aan dit stuk vond ik de lange zwarte, plooibare latten die ervoor zorgden dat je als toeschouwer niet wist waar eerst te kijken. De dansers gebruikten de latten voor structuren op het podium, als verbindingslijn tussen twee individuen. Op het einde vormden alle afzonderlijke latten zelfs één geheel in de vorm van een reusachtige bol. Cherkaoui slaagde erin om in een dans met simpele, plooibare latten de werkelijke buiten-wereld te spiegelen. De latten afzonderlijk zijn maar latten, ze hebben geen betekenis. Maar hecht je latten aan elkaar en laat je ze één geheel vormen, bekom je een prachtige structuur die iedereen verbindt. Dit is precies zo in het echte leven: ‘Samen sta je sterker dan alleen’. Hoewel deze latten een sterk punt van de opvoering waren, zorgden ze ook voor onverwachte problemen zoals het loskomen van de constructies. De dansers losten deze problemen echter steeds zeer efficiënt op.
(lees verder onder de foto’s)
In Le Sacre du Printemps dansen de dansers letterlijk voor hun leven. Het concept is een vruchtbaarheidsritueel waarbij een van de danseressen moet dansen tot ze erbij neervalt. Ik was persoonlijk een grote fan van dit stuk. Er stond enorm veel volk op het podium en steeds waren ze allemaal bezig met hun eigen verhaal te vertellen en hun eigen dans te dansen. Dit zorgde ervoor dat je als toeschouwer niet verveeld raakte en niet wist waar eerst te kijken. Niet alleen de dans sprak me aan, maar de hele setting was gewoonweg af. Zo werd het gehele podium bedekt door een laag aarde, dit paste perfect bij het thema van de dans. De mannen droegen allemaal dezelfde outfit, een zwarte broek, hetzelfde gold voor de vrouwen die een huidskleurige jurk uit een dunne stof droegen. Dit zorgde voor eenvoud en gelijkheid bij de dansers. De hoofdrol, de danseres die moest dansen tot ze erbij neerviel, was de enige met een opvallende outfit, zij droeg een rode jurk.
Ik vond het een erg geslaagde avond. Niet alleen de professionele opvoeringen hadden hier hun aandeel in, maar het prachtige operagebouw met zijn adembenemend interieur droegen bij aan de gezellige sfeer. Ik zou aan iedereen de voorstelling aanraden omdat ze aanzet tot nadenken en ook omdat het om twee parels van de danskunst ging!
Amber Aelterman, 6 WEWI
(lees verder onder de foto’s)
Het eerste wat opviel in Noetic was de moderne en chique kleding van de dansers. “Is dat niet veel moeilijker om in een maatpak te dansen?”, ging door mijn hoofd toen ik de mannelijke dansers zag. De vrouwen hadden iets meer vrijheid met hun jurkjes. Maar die gedachte verdween snel toen ze begonnen te dansen en het leek alsof ze er absoluut geen moeite mee hadden. Ook de eerste noten die ik te horen kreeg bij Noetic zijn me bijgebleven! Het spijt me, componist Szymon Brzóska, maar ik zou graag de volgende keer geen hartverzakking krijgen bij de eerste seconden… Op een gegeven moment begon een van de dansers te praten, maar in een vorm die ik bijna ‘rap’ zou kunnen noemen. Langzaamaan deden er andere dansers één voor één mee, totdat iedereen op het podium synchroon en heel duidelijk een prachtige tekst voordroeg. Dit vond ik een zeer machtig moment.
Le Sacre du printemps van Pina Bausch was mijn favoriete choreografie. De kleuren die dan op het podium te zien waren, gaven mijn ogen veel meer rust. Maar ook de dans zelf vond ik leuker om naar te kijken. Het rode jurkje als eyecatcher gedurende het hele stuk gaf een echte meerwaarde. De verhaallijn was een pak duidelijker dan bij Noetic. Het stuk had ook een erg hoog actiegehalte. De muziek van Stravinsky was anders dan anders, maar het zorgde wel voor een zeer geslaagd totaalplaatje.
Douwe Demetter, 6 LWI
Ik was aangenaam verrast door de diversiteit van het dansgezelschap van Noetic. We zagen dansers van kleur, iemand met mannelijke kenmerken in vrouwenkleren, vrouwen in een mannenpak … Er was veel partnerwerk waarbij de dansers elkaar echt moesten vertrouwen. De fantastische inleving en acteerprestaties van de dansers, maar ook hun techniek en de controle over hun lichaam waren indrukwekkend.
Wat heel ironisch is aan de (nu) zeer gewaardeerde balletmuziek van Stravinsky in Le Sacre du Printemps is dat veel toeschouwers tijdens de première op 29 mei 1913 in Parijs de dansvoorstelling een schandaal vonden. Het publiek ging toen zelfs op de vuist en er werden mensen gearresteerd! Vele mensen konden toen deze vorm van niet-klassiek ballet niet appreciëren en dit maakt het naar mijn mening net uniek en nog interessanter om naar te kijken.
Het was een prachtige dubbele dansvoorstelling waarbij ik op het puntje van mijn stoel zat!
Stien Mels, 6 LWI
