Creatief met poëzie

Posted on Updated on

Tijdens de lessen Latijn maakten de leerlingen van het vijfde jaar kennis met het epigram. Een kort gedicht dat het dagelijkse leven in het Rome van de keizertijd weerspiegelt. Menselijke zwakheden, gebreken en spot zijn nooit ver weg. Zonder echter te vervallen in grofheid.

Vulpen

Geestigheid, humor, woordspelingen en een pointe maken deze vorm van poëzie aangenaam om te lezen.

De lectuur van de gedichten was een mooie aanzet om de leerlingen zelf in de pen te laten kruipen. Ze hebben het genre alle eer aangedaan met een epigram over hun eigen leefwereld: het schooluniform en het afstandsonderwijs mochten als onderwerp gebruikt worden.

Claudine Heyerick, leerkracht

Gitte Van lent – 5LWi
Hoe wij ons aankleden, blauw en wit, moet voor eenheid zorgen.
Tot op een dag je iemand ziet met dezelfde kleren als jij.

Indra Van engelandt – 5LWi
Je zei dat we in ons kot moesten blijven, Conor.
Maar zelf was je overal, behalve in je kot.

Lola Lefebre – 5LWi
Uniformcontrole krijgen we en rode nota’s als we geen blauw-wit dragen.
Dit is niet consequent.
‘Waarom?’, vraagt u zich af.
Omdat uzelf geen uniform, beste leerkracht, hoeft te dragen.

Maya Reniers – 5LWi
Je blijft voortdurend over het mondmasker zeiken.
Wees blij! Nu durven mensen je aan te kijken.

Douwe Demetter – 5LWi
Aan jou, Glennzoon, is een uniform toegewezen dat jij verafschuwt.
Maar wanneer de schooluren voorbij zijn en de bal aan het rollen gaat,
draag jij het blauw-wit met trots.

Renzo Vercruyssen – 5LWi
Je hebt het gehaald, Hera, het vijfde jaar.
Hoe is dat mogelijk?
Door student te zijn tijdens het afstandsonderwijs door Covid-19.

Eray Sisman – 5LWe
‘Ik haat het uniform, blauw is de lelijkste kleur!’, beweer jij, ouwe.
Je hebt gelijk! Jouw ogen zijn immers ook blauw.

Voorbeelden van antwoordsonnetten

J. Slauerhoff Woningloze Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door de stormwind meegenomen. Alleen in mijn gedichten kan ik wonen. Zolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis. Het zal lang duren, maar de tijd zal komen Dat vóór de nacht mij de oude kracht ontbreekt En tevergeefs om zachte woorden smeekt, Waarmee 'k weleer kon bouwen, en de aarde Mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de Plek waar mijn graf in 't donker openbreekt. Astha Srivastava, Elise Smet, Laura Vandaele 5WEWI Eenzaam Alleen mijn gedichten maken me blij Nooit voelde ik me ergens veilig Maar thuis was en bleef het heilig De buitenwereld leek één groot schilderij Alleen mijn gedichten maken me blij Maar als ik buitenshuis vertrouwen vind buiten, binnen, of diep in mij ben ik door vreugde verblind nog even, en het is voorbij voor ik onder de druk bezwijk en ik naar warmte en vergiffenis reik die ik kan koesteren wanneer het leven me verlaat gedrenkt in eer waarmee ik mijn leven herbekijk
F. Petrarca Tegenstrijdigheden Ik heb geen vrede en ik kan niet strijden, ik hoop en vrees, ik gloei en ben van ijs, ik zweef naar boven en ik lig te lijden, ik heb de wereld lief, die ik misprijs! Ik ben verlost en kan me niet bevrijden, ik heb houvast en raak toch van de wijs, ik voel me levend en gestorven beide: ach, liefde is zowel de hel als paradijs! Ik zie verblind, ik schreeuw en kan niet praten, ik haat mezelf en houd van iedereen, ik roep om hulp en wil het leven laten, Ik huil van vreugde, ik lach terwijl ik ween, leven en dood kwelt mij in gelijke mate: en dit, o liefste, komt door jou alleen! (vertaling Frans van Dooren) Gitte Van Lent, Indra Van engelandt, Maya Reniers 5LWE Ik zie je zweven tussen dag en nacht Je liefde loodzwaar, je lach licht als een veer Alsof ik in jouw armen ben verwacht Bemerk nu toch mijn afkeer! Ik mijd haastig jouw trage kussen Je hemelt me op tot het punt van zinken Zelfs een zee kan m’n woede niet blussen Net als jouw passie, niet te verdrinken Jij verhit me tot koude oorden Vuur en ijs gieren door mijn leden Bij het horen van jouw woorden Het ijs koelt mijn hart tot een steen Het vuur verschroeit al mijn gevoel En door dit, o dwaas, heb ik geen één!
Eric Van Loo De regels van het spel Mijn buurmeisje wist het altijd beter bij het hinkelen of gewoon in het spel. ”Hier moet je wachten, en daarna draaien”, als ik langer meedeed begreep ik het wel. Maar voor ik het wist was zij weer verder, ”Dan ben jij de koning en ik de prinses.” En terwijl ik langzaam, statig rondschreed bleek ik een bediende en zij een danseres. Sindsdien ging ik beter luisteren op de sportclub, op het koor zocht ik naarstig naar de code. Toch blijf ik steeds weer uit de mode, hoor haar tussen de regels fluisteren: “Heb je het nu nog niet door?” Amber Aelterman, Arthur Aelterman, Runa Akbara 5WEWI De regels van het spel Mijn buurjongen dacht dat ik alle antwoorden had bij het knikkeren en in de liefde evenwel. Daar stond hij dan, verward, met zijn vragende ogen Hij was duidelijk niet mee met het spel. Vanuit mijn ooghoeken keek ik hem aan Hij is de reden van mijn onoplettendheid tijdens de les. Beetje bij beetje won ik zijn hart Maar hij zag zichzelf als leerling, met mij als zijn onderwijzeres. Onze hechte band begon te verduisteren Ik merkte dat ik hem steeds meer verloor Wanhoop had me in z’n greep voor een periode Ik gooi het over een andere boeg, een nieuwe methode Probeer in z’n verborgen gevoelens te snuisteren ‘Heb je het nu nog niet door?’