Dansvoorstelling L’Oiseau de Feu

Elk schooljaar krijgen de leerlingen van de derde graad de kans om een opera of dansvoorstelling bij te wonen in de Vlaamse Opera in Gent. Op woensdag 11 en vrijdag 13 oktober stond ‘L’Oiseau de Feu’ op het programma met het werk van drie topchoreografen. De drie choreografieën verschilden onderling heel sterk, maar de rode draad was duidelijk: hoe kan de mens zich redden uit een noodsituatie? Dat de leerlingen niet alleen genoten van de voorstelling, maar ook kritische kijkers waren, blijkt uit de volgende teksten.

Lara Thienpont uit 6EMTA schrijft:

De voorstelling van Sidi Larbi Cherkaoui vond ik in vele opzichten schitterend. Ik was onder de indruk van de prachtige kostuums van Tim Van Steenbergen. Het wikkelen in doeken van de ‘prima ballerina’ vond ik zeer origineel en mooi. Het decor paste perfect bij het thema, de continu verschuivende spiegels en de uit de lucht dwarrelende veertjes hadden iets magisch.
Ik vond het zeer straf dat de ballerina’s met hun pointes door de veren dansten. Ik kan me inbeelden dat dit niet gemakkelijk was en dat de kans op uitglijden een stuk groter is!
Het enige waaraan ik me soms stoorde was dat bij sommige stukken de dansers niet echt synchroon bewogen, dit kwam een beetje slordig over… Of was het de bedoeling dat men niet synchroon danste?

‘Ten Duets on a Theme of Rescue’ was voor Marte Parmentier uit 6EMTA de absolute favoriet:

In deze choreografie van de Canadese Crystal Pite was het thema ‘redding’ heel duidelijk. We zagen een beurtrol van verschillende duo’s. De ene keer waren de dansers in conflict met zichzelf, de andere keer met elkaar. Het waren steeds intieme dansen, heel gecontroleerd en meestal synchroon. Verschillende lage spots stonden in een halve cirkel op het podium opgesteld, de omgeving errond was duister. Hierdoor zag je op sommige momenten slechts het silhouet van de dansers, wat de choreografie een magische sfeer gaf. De muziek was rustig en mysterieus. Dit gaf me het gevoel echt deel uit te maken van dit unieke moment.

Nina Deceuninck uit 6EMTA was vooral gefascineerd door het laatste stuk van de avond:

De Marokkaans-Canadese choreograaf Édouard Lock ensceneerde het verhaal van Orpheus en Euridice vanuit het perspectief van Euridice. Het thema redding was ook in deze versie duidelijk. Wat me opviel was dat de mensen hun problemen meestal alleen moesten doorstaan, aangezien de dansers precies vast zaten in een ‘lichtbel’ die door een spotlicht werd gecreëerd. Als men de lichtbel verliet, werd het vechten soms moeilijker, maar was het ook mogelijk de angst te overwinnen. Soms werd hierbij de lichtbel van een ander gedoofd… Dat de muzikanten deze keer op het podium zelf stonden tussen de dansers, en niet in de orkestbak verscholen zaten, vond ik een pluspunt. Een minpunt was de lange duur van het stuk en de constante herhaling van de bewegingen. Op deze manier verloor de choreografie toch wel wat van zijn diepere betekenis.